Bijna alles ging zoals het hoorde

Deel dit artikel via
Geschatte leestijd: 4 minuten

Opgroeien is een heel gedoe. Je maakt dingen mee, je leert hoe het hoort en alles is nieuw. Het wordt allemaal razendsnel normaal, zodat je direct weer wat nieuws aankunt. Op die manier wen je ook aan rare dingen.

Hoe het hoort

Ik stond er verloren bij, tussen de krioelende kinderen die een oorverdovende herrie maakten. Maar toen trok de juf een meisje tevoorschijn. Ze had lang steil haar, rustige, vriendelijke ogen en een volwassen jurk. “Marja laat je alles zien, zij zit ook nog niet zo lang op de kleuterschool.” Aan Marja’s hand verkende ik de verwarrende nieuwe wereld. Het scharenblok (“Altijd meteen terugzetten!”). Het fonteintje (“Niet spetteren bij het handenwassen!”). De schildersezel (“Eerst vragen!”).

Later die dag zat ik achter de schildersezel (eerst gevraagd). Er kwamen drie grote meisjes om me heen staan, die me streng toespraken. “Dat is fout, wolken horen blauw!” “Nee hoor,” wierp ik tegen, “wolken zijn wit, de lúcht is blauw.” De meisjes stapten boos naar de juf. “Ze doet niet wat wij zeggen!” De juf zette haar vinger onder mijn kin en dwong me haar aan te kijken. “Altijd doen wat de grote kinderen zeggen!”

Memory lane

Vriendinnen werden we toen niet, Marja en ik. Maar als we elkaar vijftig jaar later terugvinden via internet, is er direct een klik. En we hebben beiden zin in een walk down memory lane. Dus spreken we op een druilerige ochtend af in Amstelveen.

Het Amstelveense Augustinuspark met de Paaskerk

Ons oude buurtje is vertrouwd en vreemd tegelijk. De bomen zijn gegroeid, de flats gekrompen. De straten en grasvelden zijn uitgestorven. Het wonderlijkste is wel de imposante heuvel waar de Paaskerk in beider herinnering op gebouwd was. Die blijkt nauwelijks heuphoog te zijn.

Een nette buurt

Bijna alles in het Augustinuspark, onze Amstelveense nieuwbouwwijk rond die iconische Paaskerk, ging zoals het hoorde. Zo verlieten de vaders ’s morgens de galerijflats naar hun werk op Schiphol. De moeders maakten het huis schoon en dronken sherry. Mijn werkende moeder viel dan ook uit de toon. Waar andere kinderen een vader, een moeder en een broer of zus hadden, had ik een moeder en een of ander vaag verhaal over een vader in Amerika. Toen ik een keer tegen een muurtje aan het voetballen was, beet een buurman mij toe “Jullie horen hier niet, jij en je moeder!”

Maar ik had het fijn thuis en alle buurkinderen waren welkom. Els mocht haar schoolknutselwerkjes bij ons op de piano zetten. Haar moeder gooide die namelijk altijd meteen weg, ze wilde geen troep hebben in haar nette huis. Thijs, met een hazenlip en een eeuwige snotneus, liep vaak op blote voeten en hoefde nooit op tijd thuis te zijn voor het eten. Hij mocht altijd bij ons aanschuiven om een vorkje mee te prikken. De keurige moeder van Els vond dat maar niks en versperde hem soms de toegang tot onze galerij.

Het is gaan motregenen. Marja en ik zetten een capuchon op en slalommen tussen de betonnen flats en huizenblokken. De wandeling roept namen en anekdotes op. Fijne herinneringen en minder fijne. Sommige zijn ronduit verbijsterend. Omdat alles nieuw en vreemd was, leerden we het allemaal normaal te vinden. Ook bijvoorbeeld, dat sommige kinderen het thuis niet fijn hadden.

Melinda en Berry

Hoewel ik een beetje anders was, hoorde ik er helemaal bij in de klas. Wie er niet bij hoorde en zelfs gepest werd, was Melinda. Ze was klein van stuk, kon niet goed leren en rook naar pis. Maar ik vond haar lief. Ze woonde op drie hoog in een portiekflat verderop, aan de rand van de buurt. Toen ik eens na school met haar mee de trap op liep om bij haar te spelen, kwamen we niet verder dan de tweede verdieping. Scheldend en tierend gooide haar moeder met schoenen naar ons.

We hadden ook Berry. Hij was groot en gespierd, kon goed leren en droeg nette kleren. Gepest werd hij niet, we bewonderden hem zelfs een beetje. Berry was namelijk ontzettend flink. Als hij heel veel pijn had, vertrok hij geen spier. Niemand was ooit bij hem thuis geweest. En hij speelde nooit bij een van ons, want dat mocht niet van zijn ouders. Eén keer was Berry wel met iemand meegegaan. Voor straf had hij de hele winternacht buiten moeten doorbrengen. Daar vertelde hij luchtig over.

Ouder worden

Pas als onze wandeling er alweer bijna opzit, praten Marja en ik elkaar snel nog even bij over al die jaren na onze schooltijd. Zij zette vier kinderen op de wereld, ik twee. Haar kinderen groeiden op in een eengezinswoning in Utrecht, de mijne op een bovenwoning in Amsterdam. Allebei denken we dat we het best goed gedaan hebben, als normale ouders zeg maar. Maar wie bepaalt dat eigenlijk? Hoe kijken de klasgenoten van toen terug op hun jeugd? Hoe doen zij het met hun kinderen? En hoe kijken onze kinderen straks terug op de nesten die wij voor hen bouwden?

Disclaimer: namen en details heb ik veranderd om herkenning te voorkomen.

Edit mei 2023: ChatGPT bewerkte dit verhaal tot een driegangenmenu: Kokkerelen met mensenlevens.

Deel dit artikel via

14 gedachten over “Bijna alles ging zoals het hoorde

    • 27 november 2021 om 23:28
      Permalink

      Wonderlijke ervaring, telkens weer, dat lelijke dingen in mooie verhalen zijn te gieten…

      Beantwoorden
  • 26 november 2021 om 10:32
    Permalink

    Toch een brokje hier, Jessica 😉
    Verborgen leed, het heeft me doen nadenken over wat ik in al die jaren die achter ons liggen nog meer heb gemist bij mensen in mijn omgeving en geeft een zweem van schuldgevoel-met-terugwerkende-kracht. Je kan mooi schrijven!

    Beantwoorden
    • 26 november 2021 om 11:49
      Permalink

      Marja en Jessica 😂
      Het was wel slecht verborgen leed. Wie zagen het allemaal? Waar waren de volwassenen in onze verhalen? Deden die eigenlijk nog wat constructievers dan alles wat ze zagen indelen in de categorieën fatsoenlijk en onfatsoenlijk? Dank voor je compliment en je abonnement op mijn blog.

      Beantwoorden
  • 27 november 2021 om 10:00
    Permalink

    Janneke, fijn om elke keer je schrijven te lezen!

    met een glimlach…
    triest dat het zo is geweest en/of nog steeds is…
    aha momenten…
    och ja, ik herinner het mij weer gevoel…

    Beantwoorden
    • 27 november 2021 om 23:27
      Permalink

      Dank voor je compliment, Sandra. Ben je ook in zo’n buurtje opgegroeid?

      Beantwoorden
  • 29 november 2021 om 14:16
    Permalink

    Hallo Janneke,
    Wanneer een kleuter bij mij in de klas de wolken wit zou laten en de lucht blauw zou hebben geverfd, dan zou ik dat alleen maar toegejuicht hebben! Ik herken mezelf hier niet in, hoewel ik jou wél in de kleuterklas op de Klimop gehad heb. Maar wellicht heb je nog bij een andere juf ook gezeten daar? Toen mocht een kleuter nog ‘gewoon schilderen’, nu valt dit item onder het leeraspect ‘kleuren mengen’…er is zóveel veranderd in het kleuteronderwijs. Ik heb het allemaal meegemaakt in mijn 41-jarige loopbaan.

    Beantwoorden
    • 29 november 2021 om 15:04
      Permalink

      Dag juf, wat leuk om een reactie van jou te krijgen. Leuk ook dat je je hebt geabonneerd. Voordat jij mijn juf werd, had ik nog twee andere. De eerste werd langdurig ziek, de tweede zal een tijdelijke geweest zijn. Ik heb ergens nog een klassenfoto waar ik op sta als vierjarige.

      Beantwoorden
  • 29 november 2021 om 15:23
    Permalink

    Dag Janneke weer! Mocht je die foto nog vinden, zou ik het leuk vinden die eens te zien (op Facebook? Of hier als dat mogelijk is?) Door mijn scheiding heb ik vrijwel géén foto’s meer uit die tijd…alle fotoboeken zijn bij mijn ex gebleven helaas. Hartelijke groet!

    Beantwoorden
    • 29 november 2021 om 15:39
      Permalink

      Kleuterschool De Klimop (1971) met een andere juf dan die in het verhaal. Kleuterschool De Klimop Amstelveen, 1971 .
      Een wat beter portret van het kindje dat kennelijk aan het oefenen is voor een videoclip van de popgroep Kiss. Janneke Dullemond 1971.

      Beantwoorden
  • 29 november 2021 om 15:50
    Permalink

    Wat een schátje, toch?! Ik herinner me jou nog heel goed zo! Vlak naast jou zit geloof ik Louisette Tempel? En heette die juf nou Bouman? Is zij later hoofdleidster geworden van de school? Niet te geloven dat iedereen inmiddels zo’n 50 jaar geworden is…en de juf dus 70 in mijn geval 😉 Dank voor de leuke foto!

    Beantwoorden
  • 14 december 2022 om 20:30
    Permalink

    Erg herkenbaar allemaal Janneke, ik zie bepaalde genoemde herinneringen nog voor me. Het schoolplein, de klaslokalen, de lange gang met honderd haakjes voor de jasjes, juf Lucie en de GROTE hond… maar van de foto herken ik helemaal niemand. Ja jou, nu ik weet dat jij het bent. Ik herinner me het spelen bij jou, onder andere beneden in de hal van de flat. Wij kinderen noemden het “Boetlaan”, want ja, Engels spreken konden we niet. Mijn moeder had een bepaalde bewondering voor je, want je had veel chochme. Dat moest ik ook maar gaan ontwikkelen. Ik ben altijd reuze blij geweest dat ik de overstap van Lenteknoppen naar Klimop gemaakt heb, de reden was simpelweg de eerder genoemde juf. Janneke, lechajem en nog vele jaren! 🎉

    Beantwoorden
    • 14 december 2022 om 20:46
      Permalink

      Dag medeboogschutter, dat is een mooie reactie, op mijn verjaardag! Zonder twijfel heb ik met jou in die hal met rode tegeltjes gevoetbald of anderszins lopen klieren. Het was overigens op de Sportlaan, maar de flat was identiek aan die op de William Boothlaan.
      Maar… wie ben je dan? Hier laat mijn chochme me toch in de steek. Lechajim, op het leven!

      Beantwoorden
      • 14 december 2022 om 20:59
        Permalink

        Het zal heus weer boven komen drijven Janneke. Ik herinner me eerder vrij filosofische gesprekjes, ik was niet zo van de “balletjetrap”. Je opmerking over de Sportlaan doet mijn (fotografisch) geheugen geweld aan, ik zou zweren dat het op de Boothlaan was. Maar rode tegeltjes, ja, zeer zeker. Het waren mooie onbezorgde jaren in de levensfase “ontdek de wereld”.

        Beantwoorden

Wil je hierop reageren?