✔ Rustige werkkamer
✔ Professioneel zit/stabureau
Maar wat heeft een tekstschrijver nou écht nodig?
Stedelijk eiland
Halverwege mijn werkdagen stap ik op de fiets. Weesp is maar klein, een stedelijk eilandje in het groen. Je bent dus in een ommezien omringd door weidse vergezichten. Ideaal voor vruchtbaar mijmerwerk.
Vorige week maakte ik een ommetje langs de Vecht. Ik reed de vesting uit en stak de N236 over. Na een lange rij woonboten leidde het riviertje me naar rechts. Autogeluiden verstomden, het landschap werd dromerig, de tijd verdween in de eeuwigheid. Rechts zag ik boerderijen en velden vol schapen, links wuivende rietpluimen. Er dobberden zwanen, de Vecht glinsterde onder een winterzonnetje.
Leidseplein in het veenlandschap
Na enkele kilometers rees er plots een reusachtig bouwwerk op. Ik stapte af en bekeek het kasteelachtige gebouw. Het was opgetrokken uit rode bakstenen en versierd met lichte ornamenten. Het had een leistenen dak en droeg een torentje. Dit was zo’n bouwsel dat best aan het Amsterdamse Leidseplein had kunnen staan. Maar het stond hier, in het veenlandschap. Zwaanwijck heette het, las ik op de toegangspoort.
Even later reed ik door de Dorpsstraat van Nigtevecht en stuitte op een sierlijke dorpspomp. Op het weelderige smeedijzeren praalwerk las ik “Anno 1893”. De marmeren sokkel vermeldde dat de pomp een geschenk was van Johanna Theunissen, weduwe van Martinus Nicolaas de Pré.
Langs het Amsterdam-Rijnkanaal reed ik terug naar huis. Daar tikte ik in Google: nigtevecht zwaanwijck de pre.
Echtelieden
In 1880 trouwde de Amsterdamse geldhandelaar De Pré met zijn twintig jaar jongere dienstbode Johanna Theunissen. In 1883 namen ze een vierjarig nichtje in huis. De echtelieden hadden grootse bouwplannen: een villa in neo-renaissancestijl op de achttiende-eeuwse buitenplaats Zwaanwijck bij Nigtevecht. Maar in 1892 overleed Marinus aan cholera, opgelopen door vervuild drinkwater uit de Vecht.
In 1893 schonk Johanna een pomp aan het dorp en voorzag het daarmee van veilig drinkwater. De villa werd voltooid in 1897, maar twee jaar daarna overleed Johanna, 49 jaar oud. De villa liet ze na aan een stichting ter huisvesting van Nederlands Hervormde alleenstaande oudere vrouwen.