Ik had mijn fiets op nieuwe banden getrakteerd en kuierde een paar dagen door Nederland. In het zonnetje, tegen de harde koude noordenwind in trappend, droomde ik de merkwaardige gebeurtenissen van 2020 op een rijtje. Een jaar geleden stierven binnen twee maanden allebei mijn ouders. Tussendoor verloor ik mijn baan en begon de pandemie. Een duivelse samenloop van omstandigheden…
Stel je voor dat ik van tevoren had geweten wat er allemaal in het verschiet lag. Ik had me geen raad geweten en natuurlijk had ik wanhopige pogingen gedaan om de geschiedenis een andere wending te geven. We kunnen niet in de toekomst kijken en dat is maar goed ook.
Achteraf was die periode van een ongekende schoonheid. Mijn moeder overleed in februari, net op tijd om corona niet te hoeven meemaken. Omdat ik begin maart mijn baan verloor, had ik hoofd en handen vrij om de nalatenschap te regelen. In april overleed ook mijn vader. De serene stilte van de lockdown voelde toen weldadig. Al mijn verdriet kon ongestoord de ruimte nemen die het nodig had. Ondertussen zag ik hoe andere oude en kwetsbare mensen door het virus bedreigd en gegijzeld werden. Ik was ronduit dankbaar dat mijn ouders veilig dood waren. Eerder dan ik had verwacht kon ik me weer goed concentreren en me op de toekomst richten.
Op mijn moeders uitvaart draaiden we het nummer “Is that all there is?” van Peggy Lee, uit 1969. Ze vertelt en zingt daarin over levensgebeurtenissen die anders voelen dan verwacht. Erge dingen blijken mee te vallen, dingen waar je reikhalzend naar uitkeek vallen juist tegen. Het is naar mijn overtuiging de kunst om geen expliciete verwachtingen te hebben van de toekomst, maar haar wel met vertrouwen tegemoet te treden. Wat ook helpt, is af en toe stil te staan bij het wonderlijke verhaal waar je in terechtkwam toen je geboren werd. En vergeet nooit om nieuwsgierig te zijn naar elke volgende episode in je leven.
Mooi je reactie op een toch tragisch jaar. Het nummer van Peggy Lee, een schitterend nummer, past daar mooi bij. Sterkte! en succes! Leo
Dank Leo! Hoe mooi om onder mijn stukje een reactie te krijgen van “de man die mij aannam” bij de OBA in 1991. Zo is de cirkel rond!
Ontroerend en mooi. Toen ik je de eerste keren zag/ ontmoette en kort sprak, voelde ik wel dat er het een en ander speelde, maar ik besef nu pas hoe intens 2020 voor jou is geweest. Natuurlijk heb je er open over verteld, maar op de een of andere manier is het in fragmenten bij mij binnengekomen en krijg ik nu pas totale beeld.
Dank je, Ronald. En dan heb ik nog best veel weggelaten van het grotere verhaal. Zowel van de 53 jaren die hieraan vooraf gingen als van de wonderbaarlijke gebeurtenissen van 2020.
Ik zal er wel stukjes van blijven gebruiken in mijn blog. Gebeurtenissen, patronen en bespiegelingen zullen erin terugkomen. Niet altijd als zodanig herkenbaar, maar onmiskenbaar aanwezig.