We beleven een ouderwetsche winter, dus eten wij vandaag koolraap met bruine bonen. Eigenlijk niet vanwege het weer, maar ter nagedachtenis aan mijn moeder, die een jaar geleden overleed. Het was haar ab-so-lu-te lievelingseten, in haar jeugd kwam het op haar verjaardag op tafel. En in mijn eigen jeugd dus ook…. Ik heb het altijd een saai prutje gevonden, maar ik genoot wel van de nostalgische verhalen die mijn moeder erbij opdiste.
Oorlogsromantiek
Mijn moeder was een kleuter toen de oorlog begon. Ze wist al gauw niet beter of er was voedselschaarste. In 1942 verspreidde de overheid een voorlichtingsfolder met recepten die te bereiden waren met wat er nog wel te krijgen was. Hierin stond een eenvoudig recept met twee ingrediënten: koolraap en bruine bonen. Het hele gezin was lyrisch over dit tongstrelende culinaire hoogstandje. Zo nestelde een noodoplossing voor een maatschappelijk probleem zich op een romantisch plekje in mijn moeders geheugen.
Coronaromantiek
Morgen gaan de kinderen weer naar school, na een lange tijd behelpen. Met gestreste thuiswerkende ouders naast je aan de keukentafel en de juf op een scherm. Hoe kinderen de lockdown beleven, hangt er natuurlijk vanaf op welke manier en hoe zwaar hun gezin erdoor wordt getroffen. Maar de coronacrisis laat ongetwijfeld ook romantische herinneringen na. Een prachtig mondkapje, door oma genaaid…. Ouderwetse staartdelingen leren van je ouders…. Juf Merel van Vroonhoven die een bedtijdverhaaltje voorleest op het scherm….
Ik ben benieuwd welke verhalen de kinderen van nu straks aan hun kinderen zullen vertellen over deze rare tijd.
Meer weten? VPRO’s andere tijden over voedselvoorziening tijdens de oorlog.
