Een powerweekend met turbobijles

Deel dit artikel via
Geschatte leestijd: 3 minuten

Een powerweekend met turbobijles kan je toekomstperspectieven radicaal veranderen, leerde ik deze week van mijn oude schoolvriendinnetje Patricia. Ze had mijn vorige blog gelezen, over mijn dyslectische moeder die het schopte tot foutloos spellende LOM-schooljuf. “Ik ben ooit op de lagere school een weekend bij jullie geweest,” schreef ze me. “Jouw moeder heeft toen mijn niveau van Nederlandse taal getest. Daarna heeft ze de beste spellingstips gegeven. Een beetje logische tips. Altijd zoveel houvast daaraan gehad. En ik heb ze doorgegeven aan mijn kinderen.”

Vijfde klas, Dr. Plesmanschool (1977-1978) met Patricia op de achterste rij derde van rechts en ikzelf op de achterste rij vijfde van links.

Hondtje

Er begon mij iets te dagen. Ik dacht terug aan mijn elfde verjaardag in 1977. Mijn vriendjes en vriendinnetjes hadden hun zakgeld bijeengeschraapt om mij een abonnement op de Tina cadeau te doen, met een welkomstgeschenk naar keuze. Een van de opties was “een hondtje in een mantje”, schreef Patricia in een brief die ik op mijn verjaardagspartijtje overhandigd kreeg. Ik was gewend aan haar merkwaardige spelfouten. Als zij zich hakkelend en zwetend een weg ploeterde door een leesbeurt, las ik alvast vele bladzijden vooruit. Ik was van de taal, zij was van het rekenen. Zo zag onze wereld eruit.

Maar mijn moeder vond hondtjes en mantjes niet normaal. Zij zag een kind dat worstelde met een zwak woordbeeld. Een dyslecticus, die veel meer behoefte had aan spellingsregels en logica dan anderen. Zij zag een kind dat lukraak, op hoop van zegen, d’s, t’s en dt’s in haar tekst stopte, omdat ze de onderliggende regels niet kende. En kennelijk zag mijn moeder een taak voor zichzelf weggelegd, want ze nodigde mijn vriendinnetje uit voor een ambitieus logeerweekend. Patricia bleek twee jaar achterstand te hebben met taal. Elementaire spellingsregels waren langs haar heengegaan, omdat ze het tempo van de klas niet had kunnen bijbenen.

A-e-o-u-i

Wat had het power-weekend haar opgeleverd? Patricia: “Ze vertelde mij hoe een enkele a e o u i klonk en aa ee oo uu ie. En vertelde mij bij meervoud bv ff of enkel f moest gebruiken…” De turbo-bijles maakte van Patricia geen taalvirtuoos, maar er lagen daarna meer wegen voor haar open. Patricia: “Taal is altijd een probleem gebleven maar polissen financieel uitzoeken niet. Toch ben ik op een gegeven moment weer afgerekend op mijn dyslexie. Ik was 40 jaar en kreeg een slechte beoordeling voor communicatie en dan doelde ze op mijn schrijven. Ik werkte toen al 12 jaar bij dat bedrijf. Ik dacht waarom moet ik dit nog steeds doormaken. Ach we zitten met z’n vieren hier met hetzelfde probleem. […] We doen alles via kleine stapjes, want het niveauverschil is af en toe te groot om een mooie opleiding te volgen maar wij komen er wel.“

Een ontroerend verhaal, over een kleine investering met een enorm rendement. Met adequate instructie in een goed gestructureerde turbo(bij)les kan een kind een grote leerachterstand in korte tijd inlopen. Weinig dingen geven zoveel voldoening en zelfvertrouwen als zo’n prestatie. De zogenaamde coronageneratie is niet verloren. Met de juiste investeringen lopen deze kinderen hun achterstanden echt wel weer in. Ze kunnen dan genieten van een euforische overwinningsroes en een extra portie zelfvertrouwen meenemen naar de moeilijkheden die later nog op hun pad komen.

Een serie over leesproblemen en basisvaardigheden

  1. Alle kinderen zijn gelijk, maar sommige zijn gelijker dan andere
  2. Een powerweekend met turbobijles
  3. Hij kan beer niet lezen. Is Christopher dyslectisch?
Deel dit artikel via

Wil je hierop reageren?