De blinde pianostemmer

Vandaag zijn de verkiezingen voor de Tweede Kamer. Een nieuwe regering moet ons straks heelhuids uit deze historische impasse zien te leiden.

Stemmen was een jaarlijks evenement waar ik met mijn neus bovenop zat. Wij hadden in de jaren ’70 een blinde pianostemmer. Op de tast opende de man onze piano en openbaarde het indrukwekkende binnenwerk. Het 100 jaar oude hout gaf een plechtige geur vrij, die deed denken aan kerkbanken. Je zag een heleboel gespannen snaren die bovenaan eindigden in een massa glanzende knoppen. Bij iedere toets hoorden twee of drie snaren, die samen één strakke toon moesten voortbrengen. De blinde stemmer sloeg de toets aan en luisterde met zijn neus in de lucht hoe de klank jammerend zijn weg zocht, terwijl hij diens snaren op elkaar afstemde. Daarna kon de toon met de ándere tonen in het reine worden gebracht. Als hij klaar was met de hele piano, speelde de blinde pianostemmer een muziekstuk om te luisteren hoe het in de praktijk klonk. Dan pas kon hij horen of er werkelijk harmonie was ontstaan, zodat wij weer een tijdje van ons pianospel konden genieten.

Eigenlijk zijn wij kiezers ook blinde stemmers, die behoedzaam luisterend en op de tast te werk moeten gaan. Want we spelen sinds het begin van de coronacrisis samen in dichte mist in een muziekstuk dat we nog niet goed kennen, terwijl ons instrument steeds meer ontstemd raakt en pijnlijke dissonanten laat horen. Ik hoop dat onze stemmen uiteindelijk weer een goed gestemde piano opleveren: een regering die ons in harmonie uit de impasse weet te leiden.